🫏 Dziecko Nie Chce Jeść Mięsa

Dzień dobry, zmniejszone zainteresowanie jedzeniem dziecka w tym wieku jest uzasadnione specyfiką tego etapu rozwoju. Zainteresowanie światem dookoła oraz rozwijające się możliwości motoryczne dziecka powodują, że spożywanie pokarmu jest dla dziecka mało atrakcyjne. Zapotrzebowanie na składniki odżywcze nie rośnie już w takim tempie, jak było to w okresie niemowlęcym, ponieważ zwalnia tempo wzrastania. Stąd tez o dzieciach w tym okresie często się mówi jako o niejadkach. Należałby zweryfikować czy dotychczasowa dieta zaspokaja zapotrzebowanie energetyczne, odżywcze, na składniki mineralne oraz witaminy. Ważna jest obiektywna ocena pokrycia zapotrzebowania na składniki odżywcze, ponieważ problem słabszego apetytu dziecka może być rzeczywistym problemem. Błędem będzie na pewno strofowanie dziecka lub nagradzanie innym pokarmem lub wybór też "niezdrowego" jedzenia mając na celu zwiększyć ilość spożywanych posiłków przez dziecko. Zmuszanie do jedzenia może powodować efekt odwrotny. Ważne jest, aby posiłek był spożywany w rodzinnej atmosferze i z wyeliminowaniem czynników rozpraszających takich jak włączony telewizor lub zabawa podczas posiłku. Badania pokazują, że łączenie oglądania telewizji z przyjmowaniem posiłku jest negatywnie skorelowane ze spożyciem warzyw i owoców przez dzieci. Negatywnie na dietę dziecka wpływają również reklamy niezdrowych pokarmów w telewizji nadawane w przerwie między oglądanymi programami. Ważne, żeby dziecko jadło obiad przy wspólnym rodzinnym stole. Życzę wszystkiego dobrego i pozdrawiam serdecznie, Agata Przytuła

^{Ekspert radzi: Dlaczego niemowlę nie chce jeść, a starsza pociecha je wybiórczo? Otóż zarówno w przypadku niemowląt, jak i dzieci starszych, możemy mieć do czynienia z zaburzeniami regulacji, które polegają na trudnościach dziecka w osiąganiu i podtrzymywaniu stanu spokoju podczas karmienia (np. dziecko jest zbyt śpiące, rozdrażnione lub płaczące, aby sprawnie przyjąć pokarm).} Ten post, uprzedzam Was, jest na temat dziecka zdrowego, którego to rodzice szaleją gdy dziecko nie chce jeść obiadu. Znacie ten schemat i teksty typu: ” zjedz chociaż troszkę, mamusia tak się napracowała, żeby przygotować Ci ten obiad”, „jak nie zjesz to nie pójdziemy na dwór”, „to jeszcze zjedz 3 łyżeczki: za mamusię, za tatusia” „jak zjesz cały obiad to dostaniesz batonika (czekoladkę, żelki itp.)” Może jeszcze jakieś podobne hasła sobie przypominasz? A może sama je używasz, gdy dziecko nie chce jeść posiłku? Jeśli tak to proszę, nie rób tego więcej. Jeśli słyszysz, że takie techniki stosuje babcia, to uprzedź ją, że nie powinna tego robić. Dlaczego? Po pierwsze zawsze pamiętaj o nadrzędnej zasadzie: „Rodzic/opiekun decyduje CO dziecko zje, KIEDY I JAK jedzenie będzie podane. Dziecko decyduje CZY posiłek zje i ILE zje” Nie zapominaj, że dziecko to mały człowiek. Ma swoje smaki, swoje odczucia. Pozwól mu zadecydować kiedy już jest najedzone. Pamiętaj, że w danym dniu, może też po prostu nie mieć ochoty na jedzenie ziemniaków na obiad, albo pomidora do kanapki. Tobie jest obojętne co będziesz jadła każdego dnia? Ja zawsze lubię sobie wybrać jedzenie, pomimo tego, że lubię jeść wszystko. Jednak jednego dnia z wielkim apetytem zjem jajecznicę na śniadanie, ale drugiego dnia, w ogóle nie mam ochoty na jajka i to pod żadną postacią. Dziecko tak samo, ma swoje smaki, preferencje i ochotę na wybrane dania w konkretnym dniu. I bardzo dobrze, pozwól mu na to. Zastanów się, czy tobie zawsze wszystko smakuje? Jak jest upał to z wielką chęcią jesz gorący rosół, czy może wolisz sięgnąć po lekki owocowy koktajl czy chłodnik? Dziecko również może mieć każdego dnia ochotę na coś innego. Nie strofuj go za to. To jest naturalne zachowanie. My dorośli codziennie decydujemy o tym co będziemy jeść, wybieramy to na co mamy akurat ochotę. A dziecku podsuwamy gotowy obiad (na który właśnie my mamy ochotę) nie pytając go często o zdanie i wymagamy, żeby zjadło ustaloną przez nas porcję. Naprawdę uważasz, że to ma sens? Gdy dziecko nie chce jeść, tyle ile ty uważasz za stosowne Jeśli to Ty nakładasz dziecku porcje posiłku na talerz, a dziecko po zjedzeniu połowy mówi, że już więcej nie chce, bo się najadło. TO NIE WMUSZAJ W NIEGO! Straszenie dziecka, że nie będzie mogło oglądać bajki jak nie wyczyści talerza, jest upokarzające. Nie stresuj go tym, że nie urośnie i będzie małe (przecież wiesz, że to nie prawda). Wmawianie dziecku, że jak zje wymyśloną przez rodzica, porcję posiłku (bo tobie się wydaje, że tyle powinien zjeść), sprawi, że będzie lepszym dzieckiem – bo mamusia się ucieszy, że obiadek smakował, jest naprawdę dużą krzywdą da dziecka. Nie mogę słuchać, jak rodzice trzymają łyżeczkę, przed buzią dziecka i powtarzają: „no zjedz jeszcze jedną i będzie deserek”. Z wielką chęcią nałożyłabym takiemu rodzicowi podwójną porcję obiadu i stała nad nim i nakazała wszystko zjeść co do okruszka! I jeszcze powinien się uśmiechać i cieszyć, bo to takie pyszne jedzonko. A to, że już nie może więcej zjeść, to nie ma znaczenia, przecież ktoś stojący z boku wie lepiej ile on może. Czemu rodzice zakładają, że dziecko nie potrafi stwierdzić czy już się najadło? A co gdy dziecko nie chce jeść w ogóle obiadu, czy innego posiłku? Jeśli czasami dziecko nie ma ochoty zjeść obiadu, to naprawdę nie stanie się tragedia. Jeśli będziesz uczyć dziecko, że za zjedzenie obiadu (nawet na siłę), jest nagroda w postaci cukru w kolorowym opakowaniu, najprawdopodobniej wychowasz dziecko, które w swoim dorosłym życiu będzie wynagradzać sobie tą traumę z dzieciństwa. W moim gabinecie mam kilkoro pacjentów, którzy mając już ponad 30 lat, nadal są pod presją przyzwyczajeń z dzieciństwa. Jedna z tych już dorosłych kobiet do tej pory ma traumę, przed rodzinnymi obiadami. U niej w domu, jak była mała, wszyscy zasiadali do stołu razem. Ona zawsze dostawała talerz już z nałożoną porcją dania i musiała wszystko zjeść do końca. Jak już nie mogła, to musiała jeść za wszystkich członków rodziny, którzy byli przy stole. No bo jak to „za ukochaną babcię nie zjesz, żeby była zdrowa?”. „A za mamusię, która tyle gotowała ten obiad”, „a za tatusia, zobacz jak się ucieszy jak zjesz tego kotlecika”. Doszło do tego, że jak tylko wyprowadziła się na studia posiłki jadła na podłodze przed TV. A w swoim domu nie ma nawet stołu. Obecnie walczy z otyłością. Druga osoba, u której w domu na obiad zawsze były ziemniaki i mięso i zawsze musiała zjeść wszystko, a obowiązkowo mięso. Została weganką, na przekór rodzicom, aby udowodnić im, że właśnie nie będzie jadła mięsa. Podsumowując, pamiętaj gdy dziecko nie chce jeść posiłku, to jest jego decyzja. Ty owszem masz za zadanie sprawić, żeby ten posiłek był dla malucha atrakcyjny i smaczny. Jednak nie masz prawa, zmuszać go czy to siłą (wciskaniem łyżeczki) czy szantażem do jedzenia. Obserwuj dziecko, kontroluj, czuwaj. Jednak jeśli to są jego sporadyczne odmowy lub zmniejszone porcje dań (wg Ciebie), to wyluzuj. Przeczytaj też: Cukier w diecie dziecka – wcale nie chodzi o słodycze Słodka sobota, czyli dzień słodyczy Kolacje dla dzieci, pomysły na szybkie posiłki Niektóre dzieci bardzo wcześnie opanowują trudną sztukę używania sztućców, inne potrzebują więcej czasu. Jako rodzic możesz wspierać swoje dziecko w procesie nauki oraz motywować je do osiągnięcia samodzielności. Poniżej znajdziesz 10 wskazówek, które pomogą Ci powoli, krok po kroku nauczyć dziecko jeść samodzielnie. Czy dziecko musi jeść mięso? W tym roku minęło dwadzieścia pięć lat, odkąd ja rozstałam się z mięsem i mniej więcej sześć, odkąd nie je go moja dziesięcioletnia córka. Jesteście ciekawi, co z tego wynikło? Czy dziecko musi jeść mięso? Kiedy mniej więcej czteroletnia Duśka oświadczyła mi, że skoro ja nie jem mięsa, to ona też nie chce, w pierwszej kolejności spytałam o zdanie lekarza. Nasza rodzinna pani doktor zdobyła moje zaufanie już w pierwszym roku życia Duśki, więc i teraz zaufałam jej osądowi. Otóż zdaniem pani doktor, jeśli uda się stworzyć odpowiednio zbilansowaną dietę, dziecko może nie jeść mięsa. Trzeba tylko regularnie robić badania i pilnować poziomu żelaza, bo to spada jako pierwsze, gdy się odstawi mięso. Dlaczego moje dziecko nie je mięsa? Skłamałabym, gdybym powiedziała, że to była moja decyzja i że jako zdeklarowana wegetarianka nie wprowadziłam dziecku mięsa do diety. Otóż wprowadziłam. Nauczyłam się gotować mięso, ba – nauczyłam się nawet je kupować! Nawiązałam kontakty handlowo-towarzyskie ze sprzedawcą mięsa na naszym rodzimym bazarze i zawsze miałam dla Duśki świeżutkie polędwiczki wieprzowe. Nie wiem dokładnie, co to znaczy, ale były nietłuste i nieżylaste, więc chyba w porządku? Oprócz tego gotowałam też jakieś warzywne zupki i wiecie co? Te bez mięsa zjadała bez mrugnięcia okiem, te mięsne… hmm… tatuś kończył :P Podobnie było ze słoiczkami – bezmięsne w całości i natychmiast. Mięsnymi pluła. Geny? Czy może fakt, że nie jadłam mięsa w ciąży miał na to wpływ? Mój stosunek do mięsa jest, jaki jest. Krótko mówiąc – negatywny. Po prostu to, co teraz można kupić w sklepach, nawet tych rzekomo lepszych, moim zdaniem nie zasługuje na miano mięsa. To jakiś substytut, który może przez chwilę koło mięsa leżał, a może i nie. Sporo zmieniło się już na etapie hodowli zwierząt. Kiedyś krówki po łące chodziły, trawkę jadły, spokojnie przeżuwały, ogonem od much się ogarniały, a teraz? Stoją w boksie, paszę jedzą, mleko dają, a na koniec i tak idą do ubojni. Nie przekonuje mnie to. Z wieprzami jest podobnie, aczkolwiek one po łąkach nigdy nie biegały. Ale obawiam się, że pokrzywy z obierkami nikt już im nie tłucze. Nie te czasy… Nie widzę nic wartościowego w mięsie, więc przemocą dziecku nie wmuszam. Tyle. Mięso w diecie dziecka, czy na pewno jest zdrowe? Moim zdaniem, nie, bo to nie to mięso, co kiedyś, ale mnie wierzyć nie musicie. Podparłam się więc wujkiem Google, który uczynnie podpowiedział mi, że w dobie obfitości jedzenia w sklepach i suplementów diety w aptekach, dzieci bardzo rzadko cierpią na niedobory składników odżywczych (problemem, o ile można to tak nazwać, są dzieci niedożywione, pochodzące z biednych rodzin), natomiast często cierpią na nadmiary. Najczęściej w diecie dziecka jest za dużo cukrów prostych, tłuszczy oraz właśnie białka zwierzęcego, które wcale nie jest takie zdrowe, jak można by przypuszczać. Ponoć nadmiar owego białka może być rakotwórczy. Nie panikujcie, „może” nie znaczy „musi”. Niemniej jednak warto trochę przystopować, jeśli dziecko je mięso trzy razy dziennie. Ponadto nadmiar białka zwierzęcego podnosi poziom cholesterolu. Białko zwierzęce, czy na pewno jest niezbędne w diecie? Przede wszystkim trzeba pamiętać, że organizm ludzki nie przyswaja białek. Tak po prostu – nie. Potrzebujemy nie tyle białek, ile znajdujących się w nich aminokwasów. To z nich organizm sam sobie buduje białka. A aminokwasy są nie tylko w białku mięsnym, roślinnym też. Różnica polega jedynie na tym, że białka mięsne na ogół zawierają wszystkie niezbędne aminokwasy, białka roślinne wybiórczo i dlatego trzeba się trochę napracować przy komponowaniu diety. Poza tym warto pamiętać, że białko zwierzęce, to też mleko, ser, jaja, ryby… Ryby moje dziecko je. Ja też. To taki kompromis. Chociaż ostatnio coś mi płakała, że nie chce jeść ryb, bo one kiedyś pływały… będzie dorosła, przejdzie na weganizm jak nic! Dieta wegetariańska u dziecka, a wyniki krwi No i tu Was zaskoczę. To moje dziecię, które nie dość, że nie je mięsa, to w ogóle je niewiele i raczej wybiórczo, ma zdecydowanie lepszą morfologię niż ja, która staram się, by na moim talerzu nie brakowało zarówno jaj, ryb, jak i warzyw i owoców. Co nie znaczy, że lekceważę dietę mojego dziecka. Podsuwam owoce, soki, produkty sojowe (no wiecie, to białko roślinne jednak się przydaje), ale przymykam oczy na słabość do kajzerek. Badamy się regularnie. Sporo też rozmawiam z Duśką na temat jej zmieniających się potrzeb w kontekście okresu dojrzewania. Dajemy radę. Bez mięsa. Fajny artykuł? Możesz nas pochwalić lub podzielić się nim z innymi :) Czytaj kolejny artykuł: Objawy nowotworu u dzieci – to powinien wiedzieć każdy rodzic Objawy nowotworu u dzieci to trudny temat, ale nie warto udawać, że problem nie istnieje. Co prawda to wrzesień jest miesiącem świadomości chorób nowotworowych u dzieci, ale nie ma złego czasu na wyczulenie w temacie potencjalnego niebezpieczeństwa. I wcale nie chodzi o to, by kogokolwiek straszyć, ale prawda jest taka, że nadal zbyt wiele dzieci (ale także dorosłych), trafia w ręce specjalistów zbyt późno, by podjąć skuteczne leczenie. Statystyki pokazują, że w Polsce rozpoznanie nowotworów dziecięcych następuje najczęściej w zaawansowanym stadium raka, czyli III i IV stopniu. Wiedza i świadomość zagrożenia, jakim są różnego typu nowotwory – niektóre występują głównie u najmłodszych pacjentów – pozwalają wyłapać niepokojące sygnały od razu w momencie, gdy zaczyna się dziać coś niedobrego. Rodzice mają taki “wewnętrzny radar” który w pierwszej kolejności pozwala zauważyć zmiany w wyglądzie czy zachowaniu dziecka. Korzystajmy z tego, ponieważ nowotwory u dzieci atakują znienacka i przez długi czas choroby stan ogólny dziecka zazwyczaj jest dobry. Czasem też sami lekarze bagatelizują pewne powtarzające się objawy, których ignorować nie powinni, lub problem traktują wybiórczo, nie wykonując badania fizykalnego ciała. Ale to już temat na inną rozmowę. Możliwe objawy nowotworu u dzieci – to powinien wiedzieć każdy rodzic Dzieci chorują na różne typy nowotworów. Najczęściej pojawia się białaczka (26% wszystkich chorób nowotworowych wieku dziecięcego), guzy mózgu (22%), kolejno nowotwory układu krwiotwórczego (16%), i inne nowotwory lite (30%) Co roku aż 1200 – 1300 dzieci dotyczy diagnoza nowotworu złośliwego. Każdy z nowotworów mieć odmienny przebieg, powikłania, ale nieleczony zawsze oznacza najgorsze – śmierć. Kompleksowa terapia wpływa na to, że 70-80% chorujących na nowotwory dzieci zostaje wyleczonych. Dlatego tak ważna jest profilaktyka i jak najwcześniejsza skuteczna diagnostyka. Nowotwory mogą dawać pewne niespecyficzne objawy, które powinny zaniepokoić czujnych rodziców. Oto te, których nie wolno ignorować: Ból – towarzyszą mu często: mniejsza aktywność dziecka, osłabienie, drażliwość. Ból narasta w czasie, a leki przeciwbólowe przestają pomagać. Szczególnie utrzymujące się bóle głowy (zwłaszcza po przebudzeniu oraz z towarzyszącymi im wymiotami, nudnościami) są wskazaniem do konsultacji z lekarzem. Bóle brzucha mogą mieć związek z szybko rosnącym guzem w jamie brzusznej. Gorączka – często współwystępuje z osłabieniem, bólami kostnymi, powiększeniem węzłów chłonnych, śledziony lub wątroby. Gorączka przy nowotworach bywa oporna na działanie leków przeciwgorączkowych , może trwać ponad dwa tygodnie lub nawracać bez wyraźnej przyczyny. Kaszel – uporczywy kaszel bez związku z infekcją może świadczyć o rozwoju guza w śródpiersiu. Zmiany w wyglądzie – wszelkie guzy, deformacje, narośla, opuchlizny, asymetrie, powiększenie węzłów chłonnych, zez, znamiona barwnikowe. Inne objawy – uporczywe biegunki, zaparcia, krwawienia, wielomocz, krwiomocz, skąpomocz, pojawiające się bez przyczyn siniaki, zaburzenia równowagi. Objawy mogą być różne i w większości przypadków nie świadczą o chorobie nowotworowej, ale mogą być efektem innych, czasem błahych problemów zdrowotnych. Niemniej im większa czujność, tym mniejsze ryzyko i każdą niepokojącą i przedłużającą się zmianę należy skonsultować z lekarzem. Mądrze jest dmuchać na zimne, bo wcześnie wykryty nowotwór daje duże szanse na powodzenie leczenia. źródło: Fajny artykuł? Możesz nas pochwalić lub podzielić się nim z innymi :) Czytaj kolejny artykuł: Stroje na Halloween dla dzieci – pomysły na proste i tanie przebrania Strój na Halloween nie musi kosztować wiele. Nie trzeba zamawiać go wcześniej przez Internet, kupować gotowca za (zbyt) duże pieniądze, ani wypożyczać cudzego. Można zrobić go samodzielnie w domu, po kosztach, a nawet na ostatnią chwilę. Wszystkie poniższe stroje na Halloween, które Wam pokażę są niezwykle proste w wykonaniu. Nie trzeba posiadać większych zdolności artystycznych i manualnych, by je przygotować. Ponadto ich stworzenie nie wymaga dużego nakładu finansowego, ponieważ wiele elementów można wykonać z tego, co się ma w domu lub ewentualnie kupić w jakiś tanich sklepach, gdzie sprzedaje się „wszystko i nic”, a także w second handach. Bazą większości zaproponowanych strojów są ciemne (czarne) lub jasne ciuchy – zwykłe t-shirty, spodnie (leginsy) i sukienki lub spódniczki. Daje to więc duże pole do popisu i możliwość modyfikacji przebrania, zarówno dla chłopców, jak i dziewczynek. W zasadzie tylko od Waszej inwencji twórczej zależy jak bardzo urozmaicicie poniższe inspiracje i wzbogacicie je o inne, ciekawsze dodatki. Stroje na Halloween dla dzieci – pomysły na proste i tanie przebrania Mumia Do przygotowania przebrania mumii, potrzebny jest przede wszystkim biały papier toaletowy, bibuła lub bandaż – w dużych ilościach – a do tego jasna, najlepiej biała odzież. W tworzeniu mumii dużej filozofii oczywiście nie ma, wystarczy bowiem wybranym materiałem owinąć dziecko, ot cała sztuka. Dla ułatwienia oraz wygody malucha, zamiast oplatać go ciasno od stóp po głowę, jak prawdziwą mumię, można zawinąć jedynie wybrane partie ciała, np. twarz i częściowo: ręce, nogi oraz brzuch. Dlatego też warto jako bazę pod bandaż, czy papier założyć dziecku jasne ubrania, które będą współgrać z całością i pozwolą nieco zaoszczędzić czasu, pracy, a także użytego materiału. Opcjonalnie można małej mumii pomalować twarz, by stworzyć nienaturalnie bladą cerę, z mocno podkrążonymi (sinymi) oczami. Pająk Podstawą tego stroju jest ubranie dziecka w całości na kolor czarny – chłopcy: zwykły t-shirt + spodnie, dziewczynki: gładka bluzka + leginsy, ewentualnie rajstopy i do tego tiulowa spódniczka. Drugim elementem, bardzo istotnym, jest stworzenie nóg pająka. W tym celu można użyć czarnych długich skarpet lub rajstop, które należy czymś wypchać (watą, pogniecionymi kawałkami papieru, resztkami jakiegoś materiału, czy innymi skarpetkami – czym chcecie i co macie w domu). Można również wykorzystać piankowy makaron służący do nauki pływania, który łatwo da się pociąć na mniejsze kawałki i powyginać. Przygotowane nogi trzeba oczywiście przymocować do pleców, tzn. do tyłu bluzki, nie do ciała dziecka ;-) Aby to zrobić można owe kończyny przyszyć do t-shirta, lub pokusić się o wykonanie pewnej konstrukcji z kawałka kartonu (jak na zdjęciu poniżej), który należałoby owinąć czarnym materiałem, doszyć do niego przygotowane wcześniej nogi oraz gumki pasmanteryjne, dzięki którym będzie można taką konstrukcję założyć na plecy. Dodatkowo można maluchowi ubrać na głowę cienką czarną czapkę i doczepić do niej oczy pająka (wystarczy wyciąć je z papieru i przykleić), na dłonie rękawiczki, a na stopy czarne trampki, bądź po prostu skarpety. Duch Duch jest chyba najprostszym i najszybszym do przygotowania przebraniem, bo ograniczyć się może do zarzucenia na dziecko jedynie białego materiału. Może to być stare prześcieradło lub obrus, w którym wystarczy tylko wyciąć dwa otwory na oczy – i już strój gotowy. Ewentualnie jeśli nie macie żadnego prześcieradła, śmiało można wykorzystać zwykły biały t-shirt, najlepiej w dużo większym rozmiarze, który dziecko założy na siebie. Do tego dobrać jasne spodnie, czapkę na głowę, rękawiczki na dłonie i pomalować twarz na biało. Czarownica Wśród dziewczynek chyba najbardziej popularny strój i równie prosty w przygotowaniu. Najpierw trzeba wyszperać z szafy sukienkę lub bluzkę ze spódniczką – świetnie prezentuje się tiulowa. Strój może być w całości czarny, jak na halloween`owy klimat i czarownice przystało, ale śmiało można też przemycić w nim nieco koloru, jak choćby dyniowej pomarańczy. Przebranie można wzbogacić o kolorowe – pasiaste rajstopy no i koniecznie o takie atrybuty jak: kapelusz oraz miotła. Kapelusz o tej porze roku można kupić chyba w każdym markecie dosłownie za grosze, ale można też pokusić się o samodzielne przygotowanie go z brystolu lub filcu. To naprawdę nic trudnego, a instrukcję bez problemu znajdziecie w Internecie. Z przygotowaniem miotły też nie ma wiele zachodu – wystarczy jakiś kij lub patyk znaleziony na dworze, na końcu którego przymocować trzeba np. pocięty gruby sznur, bibułę, tiul, drobne patyki lub cokolwiek innego, co pozwoli stworzyć (prawie) latającą miotłę. Strach na wróble To jeden z ciekawszych pomysłów, ponieważ nie jest taki oklepany. Do jego stworzenia wystarczą spodnie typu ogrodniczki oraz koszula flanelowa, w kratę lub jakakolwiek inna, jeśli nie mamy typowej flaneli. Odzież ta stanowi bazę, którą koniecznie trzeba wzbogacić o kapelusz oraz takie elementy dekoracyjne jak kawałki słomy, siana, czy po prostu trawy. Mogą być również jesienne liście. Dziewczynkom, które nie chcą spodni lub nie mają tzw. ogrodniczek, można zaproponować w zamian szeroką tiulową spódnicę. Czarny kot Do stworzenia czarnego kota potrzebne są ubrania, oczywiście czarne. Chłopcom wystarczy gładki t-shirt i spodnie, dziewczynki mogą postawić na leginsy lub (znowu) spódnicę. Poza tym obowiązkowe elementy to ogonek oraz uszy. Ogon można zrobić z rajstop lub długich skarpet (podobnie jak nogi pająka) i przymocować np. za pomocą gumki pasmanteryjnej do pasa dziecka. Z kolei uszy łatwo zrobić z bloku technicznego, brystolu, czy filcu i przymocować do gumki lub opaski do włosów. Aby wykończy postać kota, warto pomalować dziecku nosek i dorysować wąsy. Wampir Przebranie wampira to kolejna banalna opcja, wystarczy ubrać dziecku białą koszulę i czarne spodnie. W pierwszym lepszym sklepie wypatrzyć pelerynę (one są tak samo popularne jesienią jak kapelusze dla czarownic), albo uszyć samodzielnie – to nie jest skomplikowany element garderoby, więc z pomocą googl`a zapewne da się radę ;-) Małemu wampirowi warto ucharakteryzować twarz, by wyglądała tak, jakby nigdy nie widziała słońca, podkreślić mocno oczy i ewentualnie usta – można też wokół nich domalować kropelki krwi. Wampirzyca Dziewczęcą wersją Draculi, może być przebranie zainspirowane postacią Mavis z Hotelu Transylwania. Stworzenie tej kreacji jest równie proste – wystarczy czarna zwykła sukienka, ciemne pasiaste rajstopy i ewentualnie to, co charakterystyczne dla tej bohaterki, czyli fryzura – w tym celu warto sięgnąć po gotowe peruki lub stworzyć włosy samodzielne, np. z włóczki. Postać wampirzycy można jeszcze wzbogacić o pelerynkę lub skrzydła (nietoperza). Miguel z Coco Bardzo fajną opcją, zupełnie niestraszną i łatwą w stworzeniu jest wcielenie się w postać Miguel`a z filmu Coco. Jak się w niego przeobrazić? Wystarczy włożyć dżinsy i bluzę z kapturem. Do tego pomalować twarz w na biało, wokół oczu zrobić czarne obwódki i w charakterystyczny sposób podkreślić usta. I koniecznie do ręki trzeba wziąć gitarę! ;-) Meksykańska czaszka Jeśli z jakiegoś powodu Wasze dzieci nie chcą się przebierać za straszne, typowe dla Halloween stwory, można postawić na meksykański makijaż twarzy. Nie trzeba wtedy kombinować z szyciem pelerynek, ogonów i innych gadżetów. Wystarczą kolorowe farbki bądź kosmetyki do makijażu i odrobina fantazji lub zdolności odgapiania z internetowych zdjęć ;-) Fajny artykuł? Możesz nas pochwalić lub podzielić się nim z innymi :)

Jeśli dziecko jest bardzo głodne, to przyspiesz czas kolejnego posiłku, ale nie uginaj się i nie dawaj przekąsek. Są rodzice, którzy nie martwią się dlatego, że ich dziecko nie chce jeść i brakuje mu odpowiednich minerałów i witamin. Martwią się, bo jeśli ich maluch nie zje, a potem zgłodnieje, to baaardzo mocno się zdenerwuje.

Jak długo dziecko może nie jeść? Zastosowanie powyższych zasad może być początkowo szalenie trudne. Dziecko, przyzwyczajone do niezdrowych przekąsek, może reagować buntem na ich brak i odmawiać posiłków. Może też nie chcieć pić wody. Co w takiej sytuacji robić? Jak długo dziecko może nie jeść? Zasadniczo uważa się, że dziecko może nie jeść nawet przez 3 dni – dokładnie tyle trwa bezpieczny „post”. Dopiero, gdy dziecko odmawia jedzenia dłużej, warto skontaktować się z lekarzem pediatrą. Uwaga! Wielu rodziców uważa swoje dzieci za „niejadki”. W istocie jednak zagrażająca zdrowiu niechęć do jedzenia występuje jedynie u około 1% maluchów. Reszta zjada wystarczająco dużo, aby mieć energię na co dzień – choć nie zawsze są to produkty wartościowe. 2-letnie dziecko nie chce jeść? Powodem może być neofobia Zdarza się, że dziecko nie chce jeść, choć wcześniej nie miało z tym szczególnych problemów. Taka przypadłość często występuje u dzieci dwuletnich i nazywa się neofobią. Neofobia pokarmowa to silna niechęć do próbowania nowych potraw, zwłaszcza tych o nietypowym kolorze, konsystencji czy zapachu. Neofobia najczęściej występuje u dzieci między 2. a 5. rokiem życia i jest zupełnie naturalna.

Jeśli nie chcesz, żeby twoje dziecko przyzwyczaiło się do jedzenia cukierków, prawdopodobnie będzie lepiej, żeby nie było ich w domu – w ten sposób nie trzeba będzie o nich wspominać. (Gonzales, C., Moje dziecko nie chce jeść, Mamania, Warszawa 2015, s. 67).

Sorry, you need to enable JavaScript to visit this website. Na tym etapie Twoje dziecko jest pełne energii, ciekawe świata i uwielbia swoją samodzielność. Chce kontrolować wszystko samo, także to, co znajduje się na jego talerzu. To czas, kiedy sprawdza granice i niejednokrotnie wystawia Twoją cierpliwość na próbę. Zdarza się, że odmawia jedzenia. W tym wieku Twoje dziecko jest już na tyle duże, że zdajesz sobie sprawę, że kiedy jest zdrowe na pewno prędzej czy później coś zje. Niemniej jednak w trosce o jego zdrowie chcesz zrobić wszystko, by odżywiało się możliwie najlepiej. Jeśli Twój 2-latek nie chce jeść, a Tobie potrzebny jest sposób na niejadka, poniżej znajdziesz kilka wskazówek, jak radzić sobie z brakiem apetytu u dziecka. Ustal stałe pory posiłków. Rutyna jest ważna także w kwestii jedzenia. Jeśli posiłki Twojego malucha pojawiają się o podobnych porach każdego dnia, jego układ pokarmowy dostosuje się do schematu, a uczucie głodu pojawi się wtedy, kiedy trzeba. Im mniej powtarzalny schemat dnia, tym częściej występują wahania apetytu. Serwuj porcje dostosowane do potrzeb. Żołądek dziecka jest wielkości jego piąstki, a posiłek o objętości dwóch pięści najprawdopodobniej spowoduje, że dziecko będzie najedzone. Nakładanie zbyt dużych porcji nie tylko może zniechęcać malucha, ale także po każdym posiłku da Ci wrażenie, że dziecko nic nie zjadło. Dlatego lepiej podawać mniejsze porcje, a częściej. Nawet my, dorośli, wolimy marzyć o dokładce niż męczyć się z nadmiarem jedzenia na talerzu. Pozwól na samodzielność. Wiele dzieci odmawia karmienia, ale lubi jeść samodzielnie. Oczywiście trwa to dłużej i owocuje zdecydowanie większym bałaganem, ale daje niesamowite poczucie niezależności, o które Twoja pociecha teraz tak walczy. Ponadto, maluch uczy się prawidłowego odczytywania swojego sygnału sytości. Daj dziecku sztućce, dostosowane do jego wieku, a w razie potrzeby pozwól jeść przy użyciu rączek. Stosuj przerwy między posiłkami. Ciągły dostęp do przekąsek, dokarmianie między głównymi posiłkami czy podawanie dużych ilości soku wypełnia żołądek dziecka i nie pozwala mu poczuć głodu, a ten jest konieczny, aby choć spróbowało, np. obiadu. Wykorzystaj mody. Jeśli dziecko aktualnie je np. wszystko co zielone, okrągłe, itp. nie walcz z tym, a wykorzystaj ten moment. Podawaj to, co aktualnie jest na „topie”. Prawdopodobnie za chwilę to się zmieni. Bazuj na ulubionych daniach. Naleśniki na 1000 sposobów i 100 smaków pomidorowej. Czasem możesz nie mieć wyjścia, ale wykorzystaj te i inne ulubione dania do „przemycania” warzyw, jaj, nabiału lub ryb i mięsa. Takie „oszukiwanie” w słusznej sprawie jest usprawiedliwione. Warzywa w pulpetach, mięso w zupie krem, różne warzywa w zupie pomidorowej, kalafior w ziemniakach, koktajl kryjący wszystko, to jedne z wielu pomysłów. „Mokra” konsystencja może Ci pomóc. Często niechęć do jedzenia wynika z problemów z rozdrabnianiem posiłków bądź ich strukturą, jaką czuje dziecko w ustach. W przypadku mięsa może pomóc przygotowanie go w formie gotowanych pulpetów (można w nie „upchnąć” dodatkowo trochę warzyw) w sosie. Delikatny sos pomidorowy lub inny niezbyt tłusty często pomaga także przy innych rodzajach mięsa. Jedzenie suche, twarde, „rosnące” w ustach nie sprzyja niejadkom. Pozwól na kręcenie się przy stole. Dopiero 3-4 letnie dziecko jest w stanie wysiedzieć przy posiłku. To normalne, że Twój maluch odchodzi od stołu, po czym wraca po kolejny kęs. Nie rozumie jeszcze, że wstanie od stołu oznacza koniec posiłku. Nie biegaj jednak za dzieckiem i nie karm go na siłę, kiedy nie chce już jeść. Nie naciskaj. Jeśli Twoje dziecko nie jest zainteresowane tym, co ma na talerzu nie wdawaj się w kłótnie, nie zmuszaj i nie zachęcaj do jedzenia. Zakończ posiłek i zabierz jedzenie. Nie oferuj zamiast posiłku przekąsek czy słodyczy. Monitoruj masę ciała. Jeśli masz wątpliwości, czy masa ciała Twojego dziecka jest prawidłowa skonsultuj się z pediatrą. Lekarz sprawdzi, korzystając ze specjalnych siatek centylowych, czy mieści się ona w normach i oceni, czy dziecko przybiera prawidłowo. Jeśli tak jest, nie zadręczaj się wahaniami apetytu. Chwal dziecko, kiedy je i nie skupiaj się na tym, że je zbyt mało. W sytuacji, gdy okaże się, że masa ciała Twojej pociechy nie rośnie albo widoczne są jej spadki, powiedz lekarzowi, że Twój 2-latek nie chce jeść. Prawdopodobnie zleci on dodatkowe badania, aby wykluczyć inne przyczyny braku apetytu (możesz o nich przeczytać tutaj) i może zaproponować Ci wprowadzenie dodatkowego wsparcia żywieniowego w postaci żywności medycznej. Dlaczego? Ponieważ takie produkty w niewielkiej objętości zawierają znaczną ilość kalorii, a także białko, witaminy i składniki mineralne, których Twoje dziecko potrzebuje do rozwoju. Ponadto, często cechuje ją smak lubiany przez większość dzieci, np. waniliowy, truskawkowy lub czekoladowy. Przykładem może być np. Resource Junior. Stosuj je zawsze zgodnie z zaleceniami lekarza. Żywność specjalnego przeznaczenia medycznego. Stosować pod kontrolą lekarza. Resource Junior: Do postępowania dietetycznego u dzieci powyżej 1. roku życia w stanach niedożywienia bądź w przypadku ryzyka niedożywienia. Kiedy dziecko nie chce jeść Kiedy robimy wszystko, aby zachęcić dziecko do jedzenia a ono ciągle go unika, łatwo poddać się w walce o jakość menu malucha. Jednocześnie, w naszej głowie odbija się echem poczucie winy, ponieważ wiemy, jak ważna jest jakość diety dla prawidłowego rozwoju i wzrostu pociechy. Przeczytaj artykuł Jakie błędy żywieniowe mogą stać za niejedzeniem? Problem niejedzenia dotyka wielu rodziców, którzy na co dzień zmagają się z małymi niejadkami przy domowym stole. Czasami przyczyna niejedzenia leży w samym jedzeniu. Dowiedz się, jak to możliwe! Przeczytaj artykuł Mogą Cię również zainteresować 3-latek nie chce jeść - jak sobie radzić Twoje dziecko prawdopodobnie rozpoczęło już swoją przygodę z przedszkolem lub zrobi to wkrótce. Nowe środowisko i kontakt z innymi dziećmi niewątpliwie mogą mieć wpływ na sposób żywienia malucha. Dowiedz się, jak wspierać 3-latka niejadka w nowej rzeczywistości. Przeczytaj artykuł 4-latek nie chce jeść – jak sobie radzić Widzisz jak z miesiąca na miesiąc Twoje dziecko staje się coraz starsze, coraz bardziej niezależne i niestety często coraz bardziej uparte w kwestii jedzenia. W artykule znajdziesz kilka wskazówek, które mogą Ci się przydać, gdy w kuchni ciągle słyszysz: „Nie chce tego!”. Przeczytaj artykuł 5-latek nie chce jeść - jak sobie radzić Twój maluszek na dobre zmienił się w poważnego przedszkolaka. Pewnie jeszcze sama nie wierzysz, że ten czas minął tak szybko, a o tym, że Twoje dziecko intensywnie rośnie przypominają ciągle za małe ubrania i buty. Ale co robić, kiedy mimo upływu lat latorośl nadal niechętnie sięga po jedzenie? Przeczytaj artykuł

Rafał Chabasiński. Wiele osób jest ciekawych, czy prawo w Polsce pozwala jeść mięso psa albo kota. Najczęściej z czystej ciekawości, choć zwierzęta te w niektórych europejskich krajach wciąż bywają zjadane. Odpowiedź jest złożona. Niby nie ma żadnego zakazu jedzenia psiego czy kociego mięsa, ale przepisy nie zezwalają na

Kiedy robimy wszystko, aby zachęcić dziecko do jedzenia a ono ciągle go unika, łatwo poddać się w walce o jakość menu malucha. Jednocześnie, w naszej głowie odbija się echem poczucie winy, ponieważ wiemy, jak ważna jest jakość diety dla prawidłowego rozwoju i wzrostu pociechy. Teoria mówi, że w menu dziecka powinny znaleźć się różnorodne warzywa, owoce, produkty zbożowe, dobre tłuszcze, a także źródła białka, jak produkty mleczne, jaja, mięso i ryby. Gdyby to było jednak tak proste jak przeczytanie tego zdania… W praktyce wypełnienie wszystkich zaleceń wielokrotnie pozostaje sferą marzeń, zwłaszcza, jeśli pojawia się brak apetytu u dziecka. Nie warto jednak popadać w frustrację. Każde dziecko jest inne i nie u każdego uda się zrealizować wszystko, co mówią nam wytyczne. To, co powinno pocieszać, to fakt, że większość składników odżywczych znajduje się w wielu różnych produktach spożywczych. Walczymy zatem o to, aby było lepiej, a nie idealnie. Zatem w trosce o zdrowie psychiczne swoje i własnego dziecka lepiej nastawić się na małe kroki i doceniać niewielkie sukcesy. Innymi słowy, Twoim celem będzie niejednokrotnie kompromis między tym, co zalecane a tym, co realne. Jakie są najczęstsze przyczyny braku apetytu u dziecka? Niechęć do jedzenia może pojawiać się w wyniku nieprawidłowości w sposobie żywienia. Ciągłe dokarmianie dziecka między posiłkami, częste podawanie mu słodyczy i słonych przekąsek, a także serwowanie dużych ilości soków czy karmienie przez sen. To wszystko nie jest korzystne, nawet jeśli mamy wrażenie, że to jedyny sposób, aby maluch coś zjadł. Im więcej myślimy o niejedzeniu, tym częściej posiłki przebiegają w bardziej napiętej atmosferze. Bywa, że biegamy za dzieckiem z jedzeniem, zmuszamy je do kolejnego kęsa prośbą i groźbą albo publiczne tytułujemy niejadkiem. Spokojnie, zdarza się to nawet najlepszym, ale na dłuższą metę działania te mogą pogłębiać tylko dalszy brak apetytu u dziecka. Inny powód niejedzenia to częste infekcje. Choroby, zwłaszcza górnych dróg oddechowych, nie dość, że pogarszają odczuwanie smaku i zapachu to powodują ból podczas przełykania i przebiegają niemal zawsze z gorączką lub biegunką. Nic dziwnego, że apetyt Twojego malucha szwankuje. Niestety, może być on gorszy nie tylko w czasie choroby, ale nawet kilka tygodni po jej zakończeniu. Pewnie znasz to uczucie, kiedy już wychodzicie na prostą, apetyt zaczyna się poprawiać, dziecko wraca do przedszkola i... łapie kolejną chorobę a Ty jesteś w punkcie wyjścia. Alergie i nietolerancje pokarmowe również mogą zniechęcać Twoje dziecko do jedzenia. Wszystko dlatego, że mogą powodować dyskomfort ze strony układu pokarmowego – bóle brzucha, wzdęcia, uczucie ciężkości w żołądku. Niestety, nie zawsze maluch jest nam w stanie o tym powiedzieć. O ile biegunkę łatwo zauważymy, o tyle inny problem na pierwszy rzut oka może być niewidoczny. Niedobory składników odżywczych, żelaza, to także częsta przyczyna braku apetytu. Jeśli Twoje dziecko nie ma siły, jest blade i ma słabą odporność, warto porozmawiać z pediatrą. Lekarz w razie potrzeby zleci odpowiednie badania i wsparcie w celu wyrównania niedoborów, np. w postaci żywności medycznej. Badania pozwolą także rozwiać podejrzenia co do innych poważniejszych chorób i dolegliwości, które również mogą wywołać brak apetytu u dziecka. Na koniec stres, który dotyka również najmłodszych i tak, jak u dorosłych, może spowodować, że dziecko, które nigdy nie miało problemów z apetytem, przestaje jeść. Zdarza się to, kiedy rozpoczyna przygodę w przedszkolu, zmienia szkołę albo pojawiają się jakieś problemy z rówieśnikami. Przyczyn jest zatem bardzo wiele. Efekt jeden i ten sam – dziecko nie je. Jak zatem znaleźć sposób na niejadka? Podpowiedzi znajdziesz w kolejnych artykułach. Ponieważ problem niejedzenia przez dzieci w różnym wieku dotyka wiele mam, przygotowaliśmy porady użyteczne, kiedy to 2 latek nie chce jeść, ale także potrzebne w sytuacji, gdy starsze, 5 letnie dziecko nie chce jeść. Mogą Cię również zainteresować 3-latek nie chce jeść - jak sobie radzić Twoje dziecko prawdopodobnie rozpoczęło już swoją przygodę z przedszkolem lub zrobi to wkrótce. Nowe środowisko i kontakt z innymi dziećmi niewątpliwie mogą mieć wpływ na sposób żywienia malucha. Dowiedz się, jak wspierać 3-latka niejadka w nowej rzeczywistości. Przeczytaj artykuł 4-latek nie chce jeść – jak sobie radzić Widzisz jak z miesiąca na miesiąc Twoje dziecko staje się coraz starsze, coraz bardziej niezależne i niestety często coraz bardziej uparte w kwestii jedzenia. W artykule znajdziesz kilka wskazówek, które mogą Ci się przydać, gdy w kuchni ciągle słyszysz: „Nie chce tego!”. Przeczytaj artykuł 5-latek nie chce jeść - jak sobie radzić Twój maluszek na dobre zmienił się w poważnego przedszkolaka. Pewnie jeszcze sama nie wierzysz, że ten czas minął tak szybko, a o tym, że Twoje dziecko intensywnie rośnie przypominają ciągle za małe ubrania i buty. Ale co robić, kiedy mimo upływu lat latorośl nadal niechętnie sięga po jedzenie? Przeczytaj artykuł guQQ. 328 362 201 264 96 102 228 372 369

dziecko nie chce jeść mięsa